ای بـوسـه‌گـاه خـیـل مـلک آسـتـانه‌ات           وی داده کــعبه تکیه به دیوار خانه‌ات
مژگان تـوست تیـر محبت که هر دلی           از ابـتـدای خـلـقـت دل شـد نـشـانـه‌ات

نازم به لطف و مرحمت ورأفتت که هست           حتی به حـشر، بار غــم مـا به شانه‌ات
مائـیم سائل و تـو خــدا را خـزانـه‌دار           همـچـون خـدا حـدود نـدارد خـزانه‌ات
آدم بـه گنـدم حـرمت خُـلد را فروخت           جـبـریـل بــود شـیــفــتـۀ دام و دانـه‌‌ات
مـرغ دل مــسیـح هــم از بـام آسـمـان           پـر می‌زنـد بـه جانـب نقــاره‌خـانـه‌ات
از بس که عاشقم به تو از راه دور هم           صــورت نــهـاده‌ام بـه در آسـتــانـه‌ات
نه غم ز نار دوزخ و نه شادم ازبهشت           داغـی مـرا بـه دل نَـبُـوَد جـز بهانه‌ات
برغربت تو حجره دربسته می‌گریست           پـرپــر زدی چـو در بــغـلِ نازدانه‌ات
«میثم» به هرکجا که رود،آشیان توست           ای وسـعـت زمیـن و زمـان آشیـانه‌ات